Czy warto ubarwiać swój życiorys zawodowy? Słodkie kłamstewka w CV.

Gdyby nie zdolność kandydatów do ubarwień i podkolorowania swojego życia zawodowego,  praca rekrutera nie miałaby zapewne uroku. 🙂 To normalne, że każdemu zależy na byciu najlepszym. Chcemy mieć najlepsze CV, jak najlepiej wypaść na rozmowie rekrutacyjnej i otrzymać najlepszą pracę. Wobec tego na podrasowanie swojego CV, decyduje się niemalże co drugi kandydat. Czy to dużo?

Kandydaci traktują rekrutację jak randkę w ciemno, a sam proces często wygląda jak casting.  Pracodawcy decydują się na najlepszych i najbardziej dopasowanych do organizacji aplikujących. Nie dziwne więc, że spotykamy się z aplikacyjnymi grzeszkami ze strony kandydatów :). Podrasowanie tu i ówdzie, delikatny kompetencyjny botox oraz naciągnięcie kilku faktów. Właśnie na takie słodkie kłamstewka rekruterzy są najbardziej wyczuleni. Prawda i tak zawsze wyjdzie na jaw, wobec tego czy warto ubarwiać swoje CV?

Biegły angielski to nowy komunikatywny?

Najczęściej mijamy się z prawdą w pozycji „znajomość języków obcych”. Równie często spotykam się z przestrzeleniem autooceny tej umiejętności, jak i jej zaniżania (być może nieświadomie, lub przez skromność). Pamiętajmy jednak, że ta kompetencja jest zawsze weryfikowana, jeśli jest wymagana na danym stanowisku.

Zainteresowania muszą być trendy.

Kolejna na liście małych grzeszków, jest część poświęcona hobby. Kandydaci mają z tym największy problem. Decydują się zazwyczaj na wpisanie zainteresowań unikalnych, modnych w danym czasie, albo koniecznie związanych z pracą. Jakież zatem zdziwienie jest widoczne w oczach, jak rekruter zapyta o nasze zainteresowanie kinematografią, teatrem, modą, podróżami? Jakiego autora ceni Pani/Pan najbardziej? Jaki film należy do ulubionych? Co sądzi Pani/Pan o twórczości Quentina Tarantino, Stanley Kubricka, czy Miloš Formana?

A może wymyślę sobie stanowisko?

Tutaj wyobraźnia kandydatów nie zna granic, a kreatywność i kwiecisty opis zadań jest momentami nawet bardzo inspirujący :). Jednak czy na pewno zgodny z prawdą?

• Recepcjonistka, jako nowa „Head of the Office”, czy „Office Manager”, może oznaczać nieodpowiednie rozumienie tłumaczenia z języka angielskiego, ale także brak wiedzy, czym zajmuje się szef/kierownik administracyjny (biura).
• Sprzątaczkę po nowemu zwykło się nazywać „konserwatorką powierzchni płaskich”.
• Robotnik budowlany, to teraz  „operator koparki ręcznej”.
• Akwizytor – Agent sprzedaży bezpośredniej.
• Kanapkowy master artist? Którego nie do końca wiem w jakiej kategorii umieścić. Gastronomicznej, czy artystycznej?
• Dodajmy do tego: Prorok, Ninja, Kapitan, Guru, Rockstar…
• Asystenta ds. skaningu – pozostawię już bez komentarza :).

Excel na poziomie bardzo dobrym, a nawet biegłym.

Znajomość programów komputerowych zawsze była punktem spornym. Rzadko kiedy pracodawcy i kandydaci rozumieją je w tych samych kategoriach. Tutaj wydaje się, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Na początku należy określić w jakim celu dany program ma być użyty, następnie dopiero określić poziom jego znajomości. Najwięcej różnic pojawia się, przy arkuszach kalkulacyjnych Excela. Gdyż dla jednej organizacji „biegła” będzie umiejętność tworzenia tabeli i wykresów oraz proste funkcje logiczne i matematyczne. Dla innych dojdą zaawansowane funkcje analityczne, odniesienia, czy VBA. Ale co zrobić, jeśli nasz kandydat niezależnie twierdzi, że Excel jest biegły i korzysta z „tabeli przeciwstawnych”? 🙂

Moja racja jest mojsza niż Twojsza.

Często kandydaci przypisują sobie grupowe sukcesy jako własne. Pozycjonują się wówczas jako liderzy, dzięki którym wynik został osiągnięty. Nie potrafią jednak określić krok po kroku jak do niego doszło.

Czas nie istnieje, to iluzja.

Wobec tego, aplikujący potrafią delikatnie minąć się z prawdą w temacie okresów zatrudnienia, albo długości trwania pracy na danym stanowisku. Daje to złudzenie załatania luk w CV. Temat dotyczy zarówno samej pracy jak i okresów edukacji. Gorzej jeśli później wylegitymujemy się świadectwami pracy, czy dyplomami, z których wynika coś innego.

Wykształcenie wyższe pełne, niepełne, czy puste?

Przyjęło się, że wykształcenie w dzisiejszych czasach powinno być wyższe. A co jeśli nie jest? Kandydaci znajdują dużo sposobów jak ukryć ten fakt, przed rekruterem. Nie zawsze się to udaje. Możemy przecież trafić na osobę, która studiowała na tej samej uczelni, czy kierunku. Co wtedy? 🙂

Z punktu widzenia osób rekrutujących, idealny kandydat to ten, który jest sobą. W większości wypadków kłamstwo ma krótkie nogi i już na poziomie rozmowy rekrutacyjnej, jesteśmy w stanie wyłapać podrasowane fakty. Delikatne ubarwienia nie są aż tak wielkim problemem, co zaplanowane kłamstwo. Świat jest bardzo mały i w firmie do jakiej aplikujemy, może znaleźć się osoba, która nas zna z poprzedniej organizacji i jest w stanie zweryfikować naszą piękną opowieść. W czasach wyścigu szczurów, unikalność jest nadal w cenie. Warto zatem być uczciwym przede wszystkim wobec samego siebie.